हरि पाहुनी वरती

( One of my very first poems in Marathi.

 Editing courtesy: Ms. Neha Patil )

हरी  पाहुनी  वरती ,

विचारतो  रागाने -

अश्रू  थांबवूनी  डोळ्यातले ,

आकाशी  ओरडतो  जोराने .

                        कां  केले  असे ?

                        असे  करून  काय  मिळाले ?

स्वतःच्या  स्वार्था  साठी ,

कां  बनवलीस  ही  सृष्टी .

आणि  मन  भरल्यावर  तिच्याने ,

वाळीत  अशी  कां  टाकलीस .

                        तू  दुःख  कां  बनविले ,

                        कां  घडविला  विनाश .

                        जर  मृत्यू  द्यायचाच  होता  शेवटी ,

                        तर  कां  आनंद  पस्रविलास .

अपराध  निर्माता  रे  तू ,

किती  मोठा  अपराधी !

वेदना  देतांना  तुला ,

काहीच  वाटले  का  नाही .

                        जग  बनवणाऱ्याला ,

                        ह्या  जगात  शिक्षा  नाही .

                        आणि  ज्यांना  शिक्षा  होत  आहे ,

                        त्यांची  काही  चूकच  नाही .

बोल  हरी  बोल !

गप्प  कां  राहिलास ?

हे  कसं  जग  बनवलस ?

न्याय  कुठला  हा  पाळलास .

                        उत्तर  काही  न  येता ,

                        थांबले  नाही  अश्रू  आता .

                        हरी  बोलला  स्वतःशी -

                        झाली  चूक ,  घडला  गुनाह .

पण  दुःख  ह्याचे  जास्त  वाटते ,

कि  डोळे  उघडले  आता .

चूक  कळाली  मला ,

पण  उशीर  फार  झाला .

                        आता  माझ्या  खांद्यांवरच्या ,

                        माझ्या  ह्या  दोषांचे  भार,

                        अनंत  काळा  साठी ,

                        मी  एकटाच  उचलणार , 

                        एकटाच  उचलणार ...

-TheDreamer