Wednesday 31 October 2012

हरि पाहुनी वरती


( One of my very first poems in Marathi.
 Editing courtesy: Ms. Neha Patil )

हरी  पाहुनी  वरती ,
विचारतो  रागाने -
अश्रू  थांबवूनी  डोळ्यातले ,
आकाशी  ओरडतो  जोराने .

                        कां  केले  असे ?
                        असे  करून  काय  मिळाले ?

स्वतःच्या  स्वार्था  साठी ,
कां  बनवलीस  ही  सृष्टी .
आणि  मन  भरल्यावर  तिच्याने ,
वाळीत  अशी  कां  टाकलीस .

                        तू  दुःख  कां  बनविले ,
                        कां  घडविला  विनाश .
                        जर  मृत्यू  द्यायचाच  होता  शेवटी ,
                        तर  कां  आनंद  पस्रविलास .

अपराध  निर्माता  रे  तू ,
किती  मोठा  अपराधी !
वेदना  देतांना  तुला ,
काहीच  वाटले  का  नाही .

                        जग  बनवणाऱ्याला ,
                        ह्या  जगात  शिक्षा  नाही .
                        आणि  ज्यांना  शिक्षा  होत  आहे ,
                        त्यांची  काही  चूकच  नाही .

बोल  हरी  बोल !
गप्प  कां  राहिलास ?
हे  कसं  जग  बनवलस ?
न्याय  कुठला  हा  पाळलास .

                        उत्तर  काही  न  येता ,
                        थांबले  नाही  अश्रू  आता .
                        हरी  बोलला  स्वतःशी -
                        झाली  चूक ,  घडला  गुनाह .

पण  दुःख  ह्याचे  जास्त  वाटते ,
कि  डोळे  उघडले  आता .
चूक  कळाली  मला ,
पण  उशीर  फार  झाला .

                        आता  माझ्या  खांद्यांवरच्या ,
                        माझ्या  ह्या  दोषांचे  भार,
                        अनंत  काळा  साठी ,
                        मी  एकटाच  उचलणार 
                        एकटाच  उचलणार ...

-TheDreamer

1 comment:

  1. वैभव ...

    अप्रतीम ...खूपच छान ...

    कसं काय सुचतं तुला.

    आणी मराठीतला हा पहिला प्रयत्न तर अती उत्तम...

    ReplyDelete